Geschreven op 4 januari 2021, middenin de Coronapandemie, destijds gepubliceerd op website Columnisten in Quarantaine.
Het is 17 mei 2021. De zon is pas net op, maar toch is de conciërge al een tijdje op school. Hij zet zijn dagelijkse bakkie koffie in de lerarenkamer en groet de docenten die langzaam binnen druppelen. Met zijn mok loopt hij naar de gymzaal, langs de groepjes leerlingen die verspreid door de kantine zitten. In de gymzaal drukt hij op het lichtknopje en de tl-buizen aan het plafond floepen aan en beginnen zacht te zoemen. De conciërge doet de ramen in de zaal open, dat moet van corona. Een koude wind blaast hem in het gezicht als hij zich realiseert dat het vandaag een enorm bijzondere dag is, een wereldprimeur. Vandaag wordt namelijk het allereerste eindexamen in de afgelopen twee jaar afgenomen.
Om één uur kom ik de fietsenkelder in karren. Over een halfuur gaat het gebeuren, dan wordt mijn toekomst bepaald. Of ik volgend jaar mag gaan studeren of dat ik nog een jaar tussen de bruggers moet overleven. Dit ene moment, daar hangt mijn leven vanaf. Ik loop nagelbijtend de school in, waar mijn klasgenoten staan te stuiteren van de stress. Achter ieders mondkapje worden wiskundige formules gemompeld. High-fives en pogingen tot anderhalvemeter-knuffels worden uitgedeeld, de flesjes desinfectiemiddel gaan van hand tot hand. En dan is het tijd om naar de gymzaal te gaan. Het is erop of eronder.
Ik draai mijn toetsblaadje om. Rustig blijven is misschien nog wel moeilijker dan deze onmogelijke sommen. Maar ik heb deze theorie wél geleerd, dus het zou ergens in mijn breinpudding verstopt moeten zitten. Vraag twee, hoe moest dit ook alweer? Hebben we dit geleerd in één van de eindeloze zoomlessen, die zo lang waren dat ik bij sommige in slaap viel? “Productieve” lessen waren dat, daar heb ik nu, op het moment suprême, helemaal niks aan. Misschien heb ik het nog geleerd tijdens de kerstvakantie? Toen was er met die lockdown toch geen drol te beleven, dus ben ik maar de hele vakantie mijn wiskundeachterstand gaan inhalen. Kom op, wie niet waagt wie niet wint.
Is dit hoe de eindexamens 2021 eruit gaan zien? Ik verwacht van wel. Met net iets meer stress dan ‘normale’ eindexamenleerlingen en een net iets grotere achterstand. Zo gaan wij daar onze toetsen maken. Holladijee. Je zou denken dat we allemaal een soort Einstein zijn geworden tijdens de coronatijd, omdat we zoveel tijd overhadden. Maar de meeste motivatie en inspiratie moest toch vooral vanuit je eigen discipline komen, en dat gaat niet zo lekker in combinatie met een puberbrein. Nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar wat is school een geweldig systeem. Met leraren, vrienden en een dagritme waar je u tegen zegt. Nu maar hopen dat ik mijn diploma weet binnen te slepen. En anders kan ik altijd nog corona de schuld geven.