Geschreven op 9 februari 2021, middenin de Coronapandemie, destijds gepubliceerd op website Columnisten in Quarantaine.
Ken je Erik Scherder, die charismatische vriendelijke knuffelneuropsycholoog? Hoewel hij niet meer de jongste is, maakt hij tv-programma’s, educatieve video’s over het brein en is hij hoogleraar neuropsychologie aan de VU. Best een coole man dus. Dat dacht mijn moeder ook, toen hij op tv vertelde over zijn nieuwe ontdekking: het Ommetje. Samen met de Hersenstichting ontwikkelde hij namelijk een app die mensen de wijde wereld in forceert. Elke dag loop je 20 minuten buiten, en daarvoor krijg je punten. Je speelt tegen je poule van vrienden of familie en dát vond mijn moeder nou echt een puik plan. Bij het krieken van de dag werd aan de ontbijttafel een poule aangemaakt, waar vooral de mannen in mijn huishouden zuchtend en steunend aan toegaven. En hup, daar ging mams, de frisse buitenlucht in, want hoe vaker je vóór negen uur je Ommetje loopt, hoe sneller je de ‘Vroege Vogel-medaille’ in de pocket hebt…
Vanaf die dag lopen mijn moeder en ik bijna elke dag samen. En ik moet toegeven, het is nog gezellig ook. Na 20 minuten wandelen gaat ons wekkertje af, stoppen we de Ommetje-app en beginnen hem weer opnieuw voor een optimale score. Tussendoor delen we de Ommetje-link ook nog eens zes keer met elkaar, want daar krijg je twee extra punten voor. Door weer en wind wandelen we ons dagelijkse blokkie om. Wat moet je anders in lockdown. En echt, misschien lijk ik nu op een regelrechte randdebiel, maar zo erg is het nog niet. Als je thuiskomt, helemaal natgezeken, met modderige schoenen en vogelpoep in je haar, dan pas voel je écht dat je leeft.
Mijn vader is iets minder enthousiast over het hele wandelgedoe. Daar hadden mijn moeder en ik iets op bedacht: we gaan op zondagmiddag wandelen in the good old Amsterdamse Bos. Mijn vader ging onder heftig protest mee, al wilde hij uit modeoverwegingen absoluut geen wandelschoenen aan. Hij mocht het van ons zelf weten. Hij heeft uiteindelijk anderhalf uur op zijn nette kantoorschoenen door de blubber geglibberd. Aan het einde van het driedubbele Ommetje kreeg mijn vader wel een glaasje glühwein als troost. Iedereen blij.
Nu met het winterse weer is 20 minuten uitglijden terwijl je probeert te wandelen misschien niet het beste idee. Dus gisteravond op de bank probeerden mijn moeder en ik of de app ook werkt als je hem gewoon aanzet, zonder daadwerkelijk een stap te zetten. En, nondeju, het werkt ook nog. ‘Fraude!’ mokte mijn vader. Maar daar trekken mijn moeder en ik ons niks van aan. We staan allebei toch zo’n 600 punten voor op papa. En de modder aan zijn nette paar schoenen? Die is zelfs met grof geweld niet weg te krijgen.